W 1846 roku Hans Christian Andersen opublikował De røde sko, czyli Czerwone buciki. Od tej pory buty tego koloru pojawiają się w wielu dziedzinach sztuki. Również i w musicalu.
The Red Shoes
Musical oparty na filmie o tym samym tytule z 1948. Victoria Page jest baletnicą w zespole prowadzonym przez Borisa Lermontova, który chce kontrolować jej całe życie. Jest również Julian Craster, młody kompozytor, który zakochuje się w Victorii. Dziewczyna nie potrafi poradzić sobie ze swoją sytuacją życiową – musi wybrać nie tylko pomiędzy dwoma mężczyznami, ale też pomiędzy zwykłym życiem a miłością do tańca. Tytułowe The Red Shoes to balet (adaptacja baśni Andersena), w którym główną rolę tańczy oczywiście Victoria.
Nie sposób nie zauważyć, że historia łudząco przypomina fabułę Phantom of the Opera. Co ciekawe, w musicalu zagrało dwóch aktorów, którzy wyraźnie zapisali się w historii Upiora Lloyda Webbera – Steve Barton (oryginalny Raoul, zagrał również rolę Upiora) oraz Hugo Hugh Panaro (jeden z aktorów najdłużej grających Upiora, zaczynał od roli Raoula). Niestety The Red Shoes okazało się klapą na Broadwayu. Zagrano jedynie 51 spektakli przedpremierowych i 5 zwyczajnych. Musical do dziś nie został wznowiony.
Tanz der Vampire
Sara Chagal, córka żydowskiego karczmarza, zostaje zaproszona przez (zależnie od wersji) hrabiego/księcia von Krolocka na bal w jego zamku. Aby ją zachęcić, podarowuje jej czerwone trzewiki, które Sara przyjmuje. Są one dla niej symbolem wolności, której tak bardzo pragnęła. Ich kolor nie jest tutaj przypadkowy, ponieważ w całym musicalu chodzi głównie o… krew.
The Wizard of Oz i Wicked
Chyba wszyscy znają czerwone pantofelki Dorotki (w książce L. Franka Bauma były one srebrne, czerwony kolor to zmiana, jaką wprowadzono w filmie z 1939. Nie ukrywam, że bardzo mi się ona podoba). Należały one do Złej Czarownicy ze Wschodu, którą Dorotka przypadkiem zabija, spadając na nią swoim domkiem. Zaraz po tym pojawia się Dobra Czarownica z Północy i przekazuje pantofelki Dorotce. Jak się potem okazuje, potrafią one w kilka sekund przenieść swojego właściciela w dowolne miejsce na świecie.
Historię powstania czerwonych pantofelków tłumaczy Wicked, musicalowy sequel z 2003, lekko oparty na książce Gregory’ego Maguire’a. Elphaba chce pomóc swojej siostrze, Nessarose, która porusza się na wózku inwalidzkim. Zamienia więc jej srebrne pantofelki w czerwone, które dają umiejętność chodzenia. Jest to fajne i zgrabne nawiązanie do ogólnej zmiany koloru tych bucików. W książce Czarnoksiężnik z Krainy Oz L. Franka Bauma pantofelki są srebrne. Ich czerwony kolor zawdzięczamy adaptacji filmowej z 1939, gdzie chciano pokazać możliwości, jakie niosą ze sobą kolorowe filmy. Nie ukrywam, że bardzo mi się ta zmiana podoba, bo czerwone buciki są po prostu ładniejsze niż srebrne.
Kinky Boots
Charlie Price odziedziczył po ojcu upadającą fabrykę butów. Szukając pomocy, jak wydostać się z kłopotów, trafia na Lolę, draq queen. Zauważa, że wysokie buty na obcasie, które wykorzystuje ona w swoich występach, nie są zbyt wygodne, ponieważ nie są zaprojektowane, aby utrzymać ciężar mężczyzny. To podsuwa mu pomysł, aby produkować tego typu buty w swojej fabryce.
The Phantom of the Opera
Tutaj czerwone buty nie są jednym z głównych elementów spektaklu. Nie mogę jednak o nich nie wspomnieć, ponieważ są one częścią jednego z najlepszych kostiumów w historii musicalu. Mowa tutaj o Red Death. Sam kostium jest oczywiście nawiązaniem do The Masque of the Red Death Edgara Allana Poego, co w kontekście wydźwięku całej sceny jest po prostu genialne.
